Να έρθει η τέταρτη βιομηχανική επανάσταση, να γίνω ημιρομπότ. Να ερωτεύομαι ένα άλλο ημιρομπότ με μια ροζ κάρτα επέκτασης. Να σέβομαι το περιβάλλον με μια πράσινη κάρτα. Να ταξιδεύω σ όλο τον πλανήτη με μια μωβ κάρτα εικονικής υδρογείου κι αν το επιθυμώ και σε άλλους πλανήτες. Να κάνω άρτια κηπουρική, καθαρισμό σπιτιού, φροντίδα κατοικίδιων και μαγειρική, με μια καφέ οικοκυρική κάρτα. Να γιατρεύω τον πονόδοντο, τις ημικρανίες και τον καρκίνο μου, με μια λευκή κάρτα. Να αναπαράγoμαι κατόπιν αίτησης με μια δυαδική κάρτα και μόνο αν αυτό εξυπηρετεί το σύνολο. Να εισάγω δεδομένα ψυχαγωγίας κάθε Κυριακή και Τετάρτη. Να έχω αεριωθούμενα αθλητικά παπούτσια, αντικουνουπική μπέρτα και φορτιστή καφείνης. Να έχω στολή με μικροκλίμα και γάντια πραγματικής αφής. Να βλέπω τις βιωματικές μου ταινίες στο νύχι απ το μεγάλο δάχτυλο, ενώ θα μπορώ κατόπιν συνεννοήσεως να τις ανταλλάζω με βιωματικές ταινίες άλλων ημιρομπότ. Να πεθαίνω για οκτώ μήνες απαλλάσοντας τον πλανήτη απ την ύπαρξη μου και να ξαναζώ τον ένατο με την λειτουργία αφύπνισης, μόνο αν αυτό βολεύει, αλλιώς απ του χρόνου. Να παρακολουθώ βιονικά σπορ. Να έχω την ταχύτητα του γατόπαρδου, την αφοσίωση του λύκου και την επιμονή της χελώνας. Να έχω για κυβερνήτη το μέταλλο και για Θεό το ρεύμα. Να παίζω μουσική απ τα ρουθούνια και στα βλέφαρα να γράφεται η ποίηση μου. Να μην έχω πρωτότυπη σκέψη ή βούληση όπως και τόσοι, αλλά μόνο ορθές ή μη ορθές λειτουργίες. Να μην ζέχνω και να μην μιλάω φωναχτά. Να βρίσκω τα ψέματα άχρηστα, την προσποίηση ένα καθαρό χάσιμο χρόνου, τις προσβολές παλαιολιθικές και τις κατίνες μουσιακά εκθέματα. Να έχω περισσότερο χρόνο λειτουργίας, την ψυχραιμία των κυκλωμάτων μου, και την ηρεμία ενός διακόπτη on/off. Να έχω φάβες χωρίς λάκκους. Να έχω διαθέσιμη φραγή ομιλίας και κυρίως, φραγή ακοής. Να τιμώ τον κατασκευαστή μου και να του προσφέρω διάφορα κέρδη δείχνοντας την ευγνωμοσύνη μου. Να χρειάζομαι ηλιακά Βολτ και όχι χρήματα. Nα χρειάζομαι συντήρηση. Όχι αγάπη. Να ζω από σεβασμό και όχι από έπαρση. Να ανατινάζομαι την τρίτη φορά που θα βλάπτω ηθελημένα κάποια ύπαρξη, ηλεκτρονική ή μη. Να με λένε "Κάπα δύο Άλφα εξήντα τέσσερα". Να δωρίζω την μπαταρία μου όπου επιθυμώ. Να ζω σταθερά μέσα στην χαοτική πλεύση του σύμπαντος μέχρι να χαθώ από ένα απρόβλεπτο φυσικό φαινόμενο ή να αντικαθίσταμαι πρόθυμα στην έλευση πιο εξελιγμένων μοντέλων. Με τέτοιο παρόν, μου είναι αδύνατο να νιώσω τρόμο για το μέλλον.

Προβληματιζόμαστε, με την αγάπη που μας έρχεται, και μας αφήνει. Και πάλι ξανάρχεται, για να μας αφήσει ξανά. Εκατοντάδες λασπογαρίδες, στην παραλία του χωριού μου, άραγε κάνουν το ίδιο, όταν η θάλασσα τις αφήνει έρμαια στα αρπακτικά, πριν η πλυμμυρίδα τις ξανασκεπάσει, στην υδάτινη αγκάλη της; Ή είναι απαραίτητο γι’ αυτές, μιας και μέσα στην θάλασσα κινδυνεύουν, από πεινασμένα ψάρια; Θα σκεφτώ, αν θέλω να μ’ αγαπάς συνέχεια.. ή σαν τα χελιδόνια, παροδικά.. Έτσι ώστε να έχω λίγο χρόνο για να γράφω. Και να θυμάμαι. Να εκτιμώ, και να νοσταλγώ. Το ποσό ωραίο είναι. Όταν μ’ αγαπάς.

Αν ήμουν δέντρο, θα μιλούσα με το θρόισμα των φύλλων μου. Θα έδινα την φυλλωσιά μου στα πουλιά και τους σκίουρους, και θα συγχωρούσα τα σκυλιά που θα κατουρούσαν τις ρίζες μου. Θα ήμουν δίκαιος και σοφός. Χαρούμενος στην λιακάδα του ήλιου, μυστηριώδης στην πανσέληνο, και τρομακτικός στην καταιγίδα. Θα έδινα τα φρούτα και το οξυγόνο μου, τον ίσκιο και το άρωμα μου, σε όλα τα πλάσματα, και όταν θα δεχόμουν την πρώτη τσεκουριά, δεν θα έχανα την πίστη μου απέναντι στους ανθρώπους. Δεν θα έκανα σκουπίδια, δεν θα έκανα ανώφελη φασαρία, δεν θα δίκαζα, και δεν θα διατυμπάνιζα την κάθε άποψη μου για την επικαιρότητα. Δεν θα είχα εθνικότητα, και δεν θα μ’ ένοιαζε να μ’ αγαπούνε, να μ’ αγακαλιάζουν ή να με φιλούν. Δεν θα διαμαρτυρόμουν για τίποτε, και θα ζούσα την ζωή μου με αρμονία, μέχρι να γίνω ξερό, στάχτη ή οδοντογλυφίδα. Θα ήσασταν όλοι, πραγματικά φίλοι μου. Θ’ άκουγα τους έρωτές σας, και θα έκανα κούνια τα παιδιά σας.

Πιστεύω ακράδαντα στην απίστευτη ομορφιά ενός υπαρκτού κόσμου, που φανερώνεται στα κατάλληλα ζευγάρια ματιών και μένει καλά κρυμμένος από τους ανθρώπους που η καρδιά τους έχει θαφτεί στο λίπος και την ανοησία. Ένας κόσμος γεμάτος ιπτάμενα ποδήλατα και τέλεια βροχερά πρωινά. Ένας κόσμος που η βιολογική ηλικία εξανεμίζεται σαν λεπτό χαρτάκι στο φύσημα των δέντρων. Είμαστε όλοι παιδιά με χλωμά πρόσωπα από το απαλό φως της σελήνης. Εκεί η ευγένεια σηκώνει στο αέρα την ψυχή και δεν υπάρχουν βαριά σώματα, ενώ το φως του δεν προέρχεται από δυνατή λιακάδα, αλλά από την διακριτική συννεφιά της άνοιξης. Οι στήμονες των λουλουδιών έχουν τα πρόσωπα από αγνές υπάρξεις που κοιτούν με κατανόηση και δεν υπάρχει τίποτα μα τίποτα που να φωνάζει. Εκεί τα δάκρυα φοριούνται σαν λαμπερά κοσμήματα και η απώλεια γίνεται ένας καταπληκτικός σύντροφος για ένα εξαίσιο βαλς στα σύννεφα. Πιστεύω ακράδαντα στην ύπαρξη ενός πανέμορφου κόσμου που υπάρχει παράλληλα με τον δικό μας και χρειάζεται μόνο τα κατάλληλα μάτια για να φανερωθεί σε όλο το συνεσταλμένο μεγαλείο του την κάθε δεδομένη στιγμή και να σε δεχθεί φιλόξενα.

Ο έρωτας είναι παράνοια, θα σκεφτώ τον έρωτα. Τολμάς κεράσια ας έχουν κουκούτσια, τολμάς τα τριαντάφυλλα χαίρεσαι όταν σε τρυπούν τ αγκάθια γιατί βλέπεις το αίμα σου, που είναι κόκκινο και ζωντανό σαν ερωτική διαφήμιση της λάκτα. Ο έρωτας είναι παράνοια, θα σκεφτώ τον έρωτα, χωρίς πρόσωπα, ονόματα, αριθμούς τηλεφώνων, χωρίς αχ ναι, χωρίς ωχ όχι - πεταλούδες που γλιτώσαν την απόχη, πολύχρωμα αρκουδάκια χάριμπο για πολύτιμα κοσμήματα στους λαιμούς. Ο έρωτας όταν τον σκέφτεσαι μόνος σου. Κι όταν είσαι μ έναν άλλο άνθρωπο, πάλι μόνος σου το κάνεις, ακριβώς σαν τα καινούργια σου Χριστουγεννιάτικα παιχνίδια, που πιο πολύ χαίρεσαι όταν τα σκέφτεσαι στο παιδικό σου κρεβάτι πριν κοιμηθείς, γεμάτος από έξαψη να περιμένουν στο κουτί, παρά όταν παίζεις μαζί τους.

Η Γη της καρδιάς μου βρίσκεται στον πράσινο κήπο της καλοκαιρινής νύχτας. Η δροσιά των φύλλων θεραπεύει την σήψη μου και το απαλό φώς της ξεκουράζει τα μάτια. Η Γη της καρδιάς μου με υποδέχεται χωρίς ερωτήσεις και προσδοκία καθώς περιποιείται το ολόγυμνο μου κορμί με την διακριτικότητα του αέρα της. Η Γη της καρδιάς μου δεν έχει θέση στην ανελέητη δικτατορία του ήλιου τις φωνές και τις στρεβλώσεις. Η Γη της καρδιάς μου δίνει καταφύγιο σε όλα τα αδύναμα πλάσματα, αρχίζει διστακτικά το σούρουπο και τελειώνει αποκορυφωτικά την αυγή. Η Γη της καρδιάς μου δεν έχει χώρο για καμιά μοναξιά και για κανένα άλλο άνθρωπο.

Να έρθει η τέταρτη βιομηχανική επανάσταση, να γίνω ημιρομπότ. Να ερωτεύομαι ένα άλλο ημιρομπότ με μια ροζ κάρτα επέκτασης. Να σέβομαι το περιβάλλον με μια πράσινη κάρτα. Να ταξιδεύω σ όλο τον πλανήτη με μια μωβ κάρτα εικονικής υδρογείου κι αν το επιθυμώ και σε άλλους πλανήτες. Να κάνω άρτια κηπουρική, καθαρισμό σπιτιού, φροντίδα κατοικίδιων και μαγειρική, με μια καφέ οικοκυρική κάρτα. Να γιατρεύω τον πονόδοντο, τις ημικρανίες και τον καρκίνο μου, με μια λευκή κάρτα. Να αναπαράγoμαι κατόπιν αίτησης με μια δυαδική κάρτα και μόνο αν αυτό εξυπηρετεί το σύνολο. Να εισάγω δεδομένα ψυχαγωγίας κάθε Κυριακή και Τετάρτη. Να έχω αεριωθούμενα αθλητικά παπούτσια, αντικουνουπική μπέρτα και φορτιστή καφείνης. Να έχω στολή με μικροκλίμα και γάντια πραγματικής αφής. Να βλέπω τις βιωματικές μου ταινίες στο νύχι απ το μεγάλο δάχτυλο, ενώ θα μπορώ κατόπιν συνεννοήσεως να τις ανταλλάζω με βιωματικές ταινίες άλλων ημιρομπότ. Να πεθαίνω για οκτώ μήνες απαλλάσοντας τον πλανήτη απ την ύπαρξη μου και να ξαναζώ τον ένατο με την λειτουργία αφύπνισης, μόνο αν αυτό βολεύει, αλλιώς απ του χρόνου. Να παρακολουθώ βιονικά σπορ. Να έχω την ταχύτητα του γατόπαρδου, την αφοσίωση του λύκου και την επιμονή της χελώνας. Να έχω για κυβερνήτη το μέταλλο και για Θεό το ρεύμα. Να παίζω μουσική απ τα ρουθούνια και στα βλέφαρα να γράφεται η ποίηση μου. Να μην έχω πρωτότυπη σκέψη ή βούληση όπως και τόσοι, αλλά μόνο ορθές ή μη ορθές λειτουργίες. Να μην ζέχνω και να μην μιλάω φωναχτά. Να βρίσκω τα ψέματα άχρηστα, την προσποίηση ένα καθαρό χάσιμο χρόνου, τις προσβολές παλαιολιθικές και τις κατίνες μουσιακά εκθέματα. Να έχω περισσότερο χρόνο λειτουργίας, την ψυχραιμία των κυκλωμάτων μου, και την ηρεμία ενός διακόπτη on/off. Να έχω φάβες χωρίς λάκκους. Να έχω διαθέσιμη φραγή ομιλίας και κυρίως, φραγή ακοής. Να τιμώ τον κατασκευαστή μου και να του προσφέρω διάφορα κέρδη δείχνοντας την ευγνωμοσύνη μου. Να χρειάζομαι ηλιακά Βολτ και όχι χρήματα. Nα χρειάζομαι συντήρηση. Όχι αγάπη. Να ζω από σεβασμό και όχι από έπαρση. Να ανατινάζομαι την τρίτη φορά που θα βλάπτω ηθελημένα κάποια ύπαρξη, ηλεκτρονική ή μη. Να με λένε "Κάπα δύο Άλφα εξήντα τέσσερα". Να δωρίζω την μπαταρία μου όπου επιθυμώ. Να ζω σταθερά μέσα στην χαοτική πλεύση του σύμπαντος μέχρι να χαθώ από ένα απρόβλεπτο φυσικό φαινόμενο ή να αντικαθίσταμαι πρόθυμα στην έλευση πιο εξελιγμένων μοντέλων. Με τέτοιο παρόν, μου είναι αδύνατο να νιώσω τρόμο για το μέλλον.

Εδώ που κατάντησες, λίγο δεν είναι. Τόσα δεν έκαμες... μεγάλη λόξα! Ψηλά βουνά Από πέτρα και χλόη Δεν τα κουναν οι σεισμοί. Δεν μας σταματουν τα τραύματα Βρίσκουμε αλόη. Σφίγγουμε δόντια Καθαρίζουμε τα μάτια. Χτυπάει η καρδιά. Ζούμε σε παλάτια. Γροθιά που αντιστέκεται. Χέρι που χαιδεύει Μυαλό που στέκεται. Όταν σε παιδεύει. Δύναμη Δύναμη. Παπουτσια γερά Ατέλειωτα βήματα. Τσιγάρα βαριά. Νερό και ύπνος, μεροκάματο ήλιος. Έρως στην βροχή κι από το λίπος αποχή. Δύναμη Δύναμη Από την νύχτα στην μέρα Μας ρίξαν στα φτερά. Αλλά εμείς στον αέρα Πατάμε γερά. Πετάμε στα χάη Τρέφεις το όνειρο Ώρα να φάει